δε βαριέσαι

Τις προάλλες, ένας δικτυογράφος τα έφερε ξανά στο μυαλό του- όλα όσα συνέβησαν τις 2 περασμένες βδομάδες- και προσπάθησε να καταλάβει:

πριν 15 μέρες μια χούφτα από ακροδεξιά ανθρωποειδή αποφάσισαν να αναλάβουν δράση εναντίον μεταναστών. Αυτό διέγειρε τα αντανακλαστικά αριστερών ομάδων που παρέμειναν όμως παρατεταμένως απασχολημένα, ώστε η είδηση του κλεισίματος της βουλής την ίδια μέρα να τα βρει σε μια ασυνήθιστη και επιθυμητή για πολλούς ανερέθιστη περίοδο.

Η ελληνική αστυνομία, βέβαια, εκδήλωσε ανοιχτά τη θέση της για τη συνοχή της κοινωνίας προστατεύοντας τη δολοφονική οργάνωση των ακροδεξιών. Στο μεταξύ, όλο το βράδυ, από το έρημο κοινοβούλιο, κακόηχα φαντάσματα (βατοπέδι, ζήμενς, μαν, προαστιακός) διατάρασσαν τον ύπνο των φιλήσυχων πολιτών, προσπαθώντας να μεταμορφωθούν από μαζικές απάτες σε συλλογικές απωθήσεις.

Τρεις μέρες μετά, μια μεγάλου μεγέθους βομβιστική επίθεση στη γιούρομπανκ, αποπροσανατολίζει επιτυχώς την ειδησεογραφία από την απροκάλυπτη κοινοβουλευτική εκτροπή. Οι αυτόπτες μάρτυρες αστυνομικοί ζητούν συγγνώμη για την ενόχληση και αποχωρούν σώοι.

Λίγο αργότερα, οι προετοιμασίες για τη συνεδρίαση μιας διαβόητης λέσχης στην Αθήνα ξυπνούν τα τόσο αγαπητά στους έλληνες συνομωσιολογικά ένστικτα αλλά διατηρούν τα αριστερά αντανακλαστικά (με εξαίρεση το ΚΚΕ) στη γλυκιά ανερέθιστη περίοδό τους. Πολιτικοί, επιχειρηματίες και δημοσιογράφοι από κάθε κέντρο εξουσίας, συνομιλούν ανεπιτείδευτα στη σύνοδο της λέσχης για το κόσμο και τη ζωή, αλλά φυλάσσουν τα συμπεράσματά τους μυστικά και καλά αστυνομούμενα, αφήνοντας απλά κάποιες υποσχέσεις για το μέλλον.

Και ενώ ταυτόχρονα σε κάποιο άλλο σημείο της πόλης, οι εκρήξεις κάνουν και το πιο συντηρητικό αστυνομοκρατούμενο αθηναίο να πλήττει πια απ' τη ρουτίνα, ένας υπόδικος εγκαταλείπει κρυφά τη χώρα, παίρνοντας μαζί τα τελευταία ίχνη αξιοπιστίας της δικαιόσυνης. Ο υπόδικος υπήρξε πάντα θαυμάσιος συνομιλητής της εξουσίας αυτής της χώρας. Μιας εξουσίας που η συγγνώμη της στη κοινωνία είναι ό,τι και η επίσημη διάψευση της αστυνομίας για τις σχέσεις της με την ακροδεξιά: ανύπαρκτη.

Την ίδια περίοδο, η αριστερά διαγωνιζόταν για το πιο συνασπισμένο της κομμάτι και δε κατάλαβε πως η κοινωνία έχριζε τελικά ώς εκπρόσωπό της ένα τραγουδιστή. Μα εκείνος, ένας απλός πλούσιος τραγουδιστής ήταν, πώς να κουβαλούσε στις πλάτες του τις τελευταίες ελπίδες ενός ολόκληρου λαού! Η σχιζότυπη αντίδρασή των τηλεθεατών στην αποτυχία του στη γιουροβίζιον δεν είναι πια χαριτωμένη ιδιοσυγκρασιακή ιδιοτροπία ενός περίεργου λαού, αλλά γνήσια έκφραση του καλά οργανωμένου αδιεξόδου που τον βασανίζει.

Τουλάχιστο, αυτό το δεκαπενθήμερο έμελλε να ήταν εκείνο στο οποίο η κοινωνία, διαμέσω των εκπροσώπων της τηλεθεατών, διαδραμάτισε επιτέλους ρόλο στη πορεία της στην ιστορία. Τηλεοπτικά. Με μια δημοσκοπική παρωδία. Αφού οι έλληνες αρνούνται να αποφασίσουν για το μέλλον τους, ας αποφασίσουν τουλάχιστο για το παρελθόν τους. Άλλωστε, με αυτή την υπέροχη βραχεία μνήμη που διαθέτουν, δε θα πάρει περισσότερο από άλλες δεκαπέντε μέρες για να ξεχάσουν.