29.12.14

Κόπανοι της χρονιάς 2014 - τοπ 10 (μέρος δεύτερο)

Μετά τους πέντε πρώτους, ιδού οι μεγαλύτεροι κόπανοι της χρονιάς. Για να προκαταβάλλω τον αναγνώστη, στο παρακάτω υπόλοιπο του τοπ-10 απουσιάζουν σημαντικές προσωπικότητες, που κάποιος θα πίστευε ότι θα άξιζαν ετούτη τη θέση. Λείπει ο νέος σωτήρ Γκλέτσος για παράδειγμα, λείπει ο Παπούλιας ο άνθρωπος που έβλεπε τη Δημοκρατία να περνά, λείπει ο εκβιαστής της κλειδαρότρυπας Ζούγκλας, λείπουν οι συνήθεις ύποπτοι κόπανοι Άδωνις Γεωργιάδης και Γεώργιος Παπανδρέου, λείπουν οι ηττοπαθείς ακροδεξιοί του Καμένου, ο τιμητής των πάντων μητροπολίτης Πειραιώς, ο προπονητής ποδοσφαίρου Ρανιέρι, ο εκτός συναγωνισμού Κώστας Κατσουράνης. Πού να χωρέσουν όλοι, να μου πεις....



5. Κωνσταντίνος Μπογδάνος




Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος πάσχισε πολύ να επιβάλει την ισχυρή του προσωπικότητα το 2014. Να τα λέμε αυτά. Το βασικό του κατόρθωμα ήταν ότι χάρη στις εκκεντρικότητες κατέπνιξε την προφανή του μειονεξία και περιτύλιξε με το επένδυμα της παντοδυναμίας την φοβερή αμφιθυμία απέναντι στην αυταξία του. Μπράβο. Να παραδεχτώ επίσης ότι ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος έχει μια ιδιαίτερη γοητεία. Ασκεί έντονη την έλξη στον τηλεθεατή. Και το σπουδαιότερο, ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος έχει διαλέξει ο ίδιος το κοινό του, δεν έχει επιλέξει το κοινό τον Μπογδάνο του. Εξηγώ: Το κοινό του έχει δύο χαρακτηριστικά: 1) Τον παρακολουθεί φανατικά και εθισμένα. 2) Ταυτόχρονα τον βρίζει ασύστολα. Η εσωτερική αντίφαση του κοινού να τον παρακολουθεί εθισμένα ώστε να του ρίξει με οργιώδη ευχαρίστηση την χριστοπαναγία έχουν κατά πολύ να κάνουν με αυτό το υπόγειο σαδομαζοχιστικό προσωπείο του Κωνσταντίνου που με τόση φωτογένεια διαγράφεται στην οθόνη. Οι θεατές τον παρακολουθούν με φανατισμό προκειμένου να θρέψουν τις καταστροφικές φαντασιώσεις που φέρει εκείνος για τον εαυτό του αλλά προβάλει τόσο ακούσια πάνω τους. Αλλά ας μην ασχοληθούμε άλλο με τα ψυχολογικά του, πιθανώς μελλοντικά μια αυτόνομη ανάρτηση μπορεί να ρίξει ίσως περισσότερο φως σε αυτό το μυστήριο.

Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος εκτός από συνειδητός προπαγανδιστής του ακραίου νεοφιλελευθερισμού μέσα από το όχημα της κατά τα άλλα ενημερωτικής εκπομπής του, είναι και αυτός περήφανο μέλος του Μετώπου της Λογικής. Αν δεν είχε φτάσει τόσο ψηλά θα φάνταζε ο ιδανικός κονφεράσιε για τα συνέδρια του Ποταμιού. Είναι αναμφισβήτητα μια από τις προσωπικότητες εκείνες που έχουν εξασφαλισμένο ένα εισιτήριο πρώτης θέσης στο σύγχρονο Ματαρόα, το πλοίο που θα τραβήξει μακριά, προς την φυσική μα κυρίως διανοητική σωτηρία, την πνευματική ιντελιγκέντσια του τόπου με το που ο τρισκατάρατος Συριζα θα καταλάβει την εξουσία. 



4.  Η τελευταία Κυβέρνηση Σαμαρά



Στα χρόνια της πανωλεθρίας, έχουμε βιώσει ολέθριες κυβερνήσεις. Θυμίζω τις κυβερνητικές ομάδες Καραμανλή: βαριά κατάθλιψη, βία και εξοντωτική ανικανότητα, τις κυβερνήσεις ΓΑΠ: απροσμέτρητη ανοησία, αλαζονεία και εξοντωτική ανικανότητα και πάλι, τις κυβερνήσεις μαριονέτες του έξωθεν διορισμένου τραπεζίτη, του Βενιζέλου, της Δημάρ και των ακροδεξιών. Μέχρι που εμφανίστηκαν οι κυβερνήσεις Σαμαρά/Βενιζέλου. Εκεί, από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς. Στην εποχή των social media και των troll, το ευτυχές σενάριο θα ήταν κάποιος εκεί έξω να μας τρόλλαρε χαϊδεύοντας την κοιλιά του από τα γέλια.
Αλλά σε αυτήν τη χώρα, ο Γιακουμάτος μπορεί ακόμα να διορίζεται υφυπουργός ανάπτυξης (ανάπτυξης!), η Βούλτεψη (η Βούλτεψη!) υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ, ο Κικίλιας πολιτικός προϊστάμενος της καταστολής. Και η κατηφόρα σταματημό δεν έχει: Βαρβιτσιώτης, Παπακώστα, Γκερέκου, Φώφη Γενηματά, ο Αργύρης ο Ντινόπουλος (ο Ντινόπουλος!), και ο Λοβέρδος, ο διαπομπευτής αδύναμων ασθενών, ευάλωτων ανθρώπων, για να ονομάσω μερικούς. Ένας πραγματικός θίασος αποτυχημένων. Μια κυβέρνηση αντάξια του πάνελ της τελευταίας κουτσομπολίστικης εκπομπής του Έξτρα Τσάνελ. Η παρακμή, το μίσος για τον Άλλο, το θράσος, η αλαζονεία, μα πάνω απ' όλα η ασύμμετρη βλακεία σε εντεταλμένη πορεία προς την κατά φαντασία διάσωση του λαού. Αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατόν οι δευτερότριτοι υπάλληλοι των τραπεζών  και των ταμείων να παίρνουν αυτούς τους ανθρώπους στα σοβαρά, να καταπιάνονται να κάνουνε τις μπίζνες τους μαζί τους! Αν ήταν για παράδειγμα η σύνθεση των συνδαιτυμόνων μιας μέτριας χασαποταβέρνας μια Κυριακή απόγευμα, θα το ξανασκεφτόμαστε να καθόμαστε μαζί τους. Αλλά αυτή υπήρξε η κυβέρνηση που διορίστηκε τον Ιούνιο του '14, η τελευταία κυβέρνηση του Σαμαρά μέχρις στιγμής και ελπίζω για πάντα.




3. Αρχισυντάκτης Κεντρικού Δελτίου Ειδήσεων του ΑΝΤ1






Ο Αντέννα έχει καλή παράδοση στα ζητήματα του Big Brother. Διαχρονικά. Ο Μεγάλος Αδερφός πλέον έχει καταλάβει και την κονσόλα του δελτίου της ενημέρωσης. Το μήνυμα που περνάει είναι σαφές: «Είναι ενάντια στα συμφέροντά μας να πέσει αυτή η κυβέρνηση. Αυτή η κυβέρνηση εξυπηρετεί πλήρως και με επιμονή το δικό μας καλό, την επιβίωση και την ευζωία της δικής μας τάξης. Και η δική σου επιβίωση μικρέ, φοβισμένε τηλεθεατή, εξαρτάται πλήρως από τη δική μας». Η υποψία και μόνο της αντίθετης γνώμης ενός εξαθλιωμένου λαού προκαλεί σύγχυση και τρόμο. Και σε αυτήν έστω την υποψία, η άρχουσα τάξη επιτίθεται πλέον λυσσαλέα. Μετατρέπει επίμονα και συστηματικά, το δικό της τρόμο σε συλλογικό τρόμο, και τη δική της σύγχυση στον πανικό της μαζικής αβεβαιότητας. Και αυτό καθιστά τον πολίτη-τηλεθεατή απελπισμένο και μικροσκοπικό. Μόνο και τρομαγμένο. Ασήμαντο και πανικοβλημένο. Με λεκτική και διανοητική βία, από το πρωί μέχρι το βράδυ, ανενόχλητα, ανεμπόδιστα, στις οθόνες και τις τηλεοράσεις. Σου το φέρνει στα ίσια: «Είσαι πραγματικά πολύ μικρός για να κάνεις το παραμικρό. Είναι ανώφελο να αντισταθείς. Δεν έχεις ελπίδα. Αποδέξου την απελπισία σου. Αποδέξου την αβοηθησία σου. Είσαι υπεύθυνος της περαιτέρω φτώχειας σου. Είσαι ο αυτουργός της εξαθλίωσής σου. Αλλά δεν περνάει τίποτα από το χέρι σου. Σκάσε τώρα και τρέμε».

Καθένας που συμμετείχε σε αυτό το αίσχος είναι κατάπτυστος. 



2. Σταύρος Θεοδωράκης και οι του Ποτάμι

- Πείτε μας ένα λόγο να σας εμπιστευτούμε κ. Θεοδωράκη; 
- Γιατί ένας άνθρωπος που ήταν δέκα χρόνια στην τηλεόραση δεν μπορεί να λέει ψέμματα 
Εκπομπή "Ενικός" Οκτώβριος 2014

Με το που άρχισε να κυλάει στον ρηχό πάτο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, είχα γράψει για το ποτάμι πως η ιδεολογία του free press, η αισθητική του χίπστερ και το εννοιολογικό πρόταγμα του τίποτα αποκτούσαν επιτέλους τον δικό τους πολιτικό σχηματισμό. Το Ποτάμι, πίστευα τότε, δεν ήταν τίποτα άλλο πέρα από μια φαντασιωσική πολιτική κίνηση για μια ακίνδυνη αντιπολίτευση στο δήμο Κοπεγχάγης. Ομολογώ πως έπεσα έξω. Ο διαχρονικός υπάλληλος του Λαμπράκη Σ. Θεοδωράκης προσπαθεί σκληρά να επιφορτιστεί την αθωότητα του νεόπλαστου πολιτικού χωρίς παρελθόν, αλλά αυτό που καταφέρνει είναι να αναδείξει την ουσία του πολιτικού χωρίς ιδιότητες. Το Ποτάμι παρουσιάστηκε αρχικά ως η ψύχραιμη κεντροαριστερά, για να αποτινάξει σχεδόν αμέσως από πάνω του την "αριστερά" -που στην πραγματικότητα απεχθάνεται- και να στρογγυλοκαθίσει στον πραγματικό ιδεολογικό του θρόνο, το ακραίο κέντρο. Πυρήνας του ο σκληρός οικονομικός νεοφιλελευθερισμός, ο δήθεν αστικός κοινωνικός φιλελευθερισμός που καταδικάζει τη βία των αδικημένων και νομιμοποιεί τη βία του κράτους, ανέχεται τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις δολοφονίες μεταναστών και προσφύγων, και συνδιαλέγεται με τους νεοναζί όμορφα ξεπλένοντάς τους. Η περιφρόνηση του ανθρώπου και ο υποβιβασμός του ως το μέσο για τη κερδοφορία, η ακύρωση της δημοκρατίας, η λατρεία της ανισότητας, η αποθέωση του ατομισμού ως το υπέρτατο ιδανικό, και ένας βαθύς, ωμός κυνισμός, όλα αυτά περιτυλιγμένα στο τηλεοπτικό σλόγκαν της πολιτικής χωρίς κομματικό παρελθόν, στην αισθητική του εναλλακτικού τίποτα της Lifo και της Athens Voice, στα εφέ των δημόσιων ψυχαναλύσεων και την υποκριτική μετριοπάθεια των διαφημιστικών τρίκυκλων και του πολυφορεμένου σακιδίου, αυτό είναι το Ποτάμι. Γιατί βεβαίως ένας άνθρωπος που ήταν δέκα χρόνια στην τηλεόραση δεν μπορεί να ποτέ να σας πει ψέμματα.  



1. Αντώνης Σαμαράς


Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά του απονέμεται πανάξια το βραβείο του αρχικόπανου της χρονιάς. Είναι άλλωστε ο πρωθυπουργός της σοβαρής χρυσής αβγής, ο καλύτερος πολιτικός προϊστάμενος του Πλεύρη, του Βορίδη και του Γεωργιάδη, ο ιδανικός συνεργάτης του Μπαλτάκου, ο πρόθυμος υπερασπιστής του Πρετεντέρη και ο πρόθυμος δήμιος του Ρωμανού. Από τους ικανότερους ενορχηστρωτές παρασκηνιακών συνδιαλλαγών που έχει αναδείξει ο τόπος, μας θυμίζει ξανά και ξανά πως η παλιά καλή μισανθρωπική ακροδεξιά δεν έχει ποτέ πεθάνει.




Τρέμω για το τι θα γράψω για το 2015.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

έχεις κάτι να προσθέσεις;

οι πελάτες μας ψώνισαν και αυτό

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

διάβασε και αυτό

AddThis